ผิวมือ

ยุคใหม่ของเวชศาสตร์ป้องกันเริ่มขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 โดยหลุยส์ ปาสเตอร์ได้ค้นพบบทบาทของจุลินทรีย์ที่มีชีวิตซึ่งเป็นสาเหตุของการติดเชื้อ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ได้มีการกำหนดหลักการของการแพร่เชื้อที่มีแมลงเป็นพาหะ การทดสอบทางเซรุ่มวิทยาได้รับการพัฒนา เช่น ปฏิกิริยาไวดัลสำหรับไข้ไทฟอยด์ (พ.ศ. 2439) และการทดสอบซิฟิลิสของวาสเซอร์มันน์ (พ.ศ. 2449) ความเข้าใจในหลักการของภูมิคุ้มกันนำไปสู่การพัฒนาการสร้างภูมิคุ้มกันต่อโรคเฉพาะ ผิวมือ ความก้าวหน้าในการรักษาแบบคู่ขนานเปิดประตูสู่การป้องกันอีกทางหนึ่ง—ในโรคคอตีบโดยแอนติท็อกซิน และในซิฟิลิสโดยอาร์สฟีลามีน ในปี พ.ศ. 2475 ยาซัลโฟนาไมด์และยาปฏิชีวนะในเวลาต่อมา ซึ่งรวมถึงเพนิซิลลิน สเตรปโตมัยซิน คลอเตตราไซคลิน และคลอแรมเฟนิคอล ทำให้เกิดโอกาสใหม่ในการป้องกันและรักษาโรคจากแบคทีเรีย