ให้ความรู้เกี่ยวกับยานอวกาศ

ในหรือประมาณวันที่ 1 พฤษภาคม ค.ศ. 1006 ผู้สังเกตการณ์จากแอฟริกาไปยุโรปจนถึงตะวันออกไกลได้เห็นและบันทึกการมาถึงของแสงจากสิ่งที่ปัจจุบันเรียกว่า SN 1006 ซึ่งเป็นการระเบิดของซูเปอร์โนวาขนาดมหึมาที่เกิดจากการตายครั้งสุดท้ายของดาวแคระขาวเกือบ 7,000 ดวง ห่างออกไปหลายปีแสง ซูเปอร์โนวาน่าจะเป็นดาวฤกษ์ที่สว่างที่สุดเท่าที่มนุษย์เคยเห็น และแซงหน้าดาวศุกร์ในฐานะวัตถุที่สว่างที่สุดในท้องฟ้าเวลากลางคืน แต่ถูกดวงจันทร์แซงหน้าไป มองเห็นได้แม้ในตอนกลางวันเป็นเวลาหลายสัปดาห์ และยังคงมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเป็นเวลาอย่างน้อยสองปีครึ่งก่อนที่จะจางหายไป จนกระทั่งกลางทศวรรษที่ 1960 นักดาราศาสตร์วิทยุตรวจพบวงแหวนของวัสดุที่มีลักษณะเกือบเป็นวงกลมเป็นครั้งแรกที่ตำแหน่งของซูเปอร์โนวาที่บันทึกไว้ วงแหวนนี้ยาวเกือบ 30 อาร์คนาที มีเส้นผ่านศูนย์กลางเชิงมุมเท่ากับพระจันทร์เต็มดวง ขนาดของเศษที่เหลือบ่งบอกว่าคลื่นระเบิดจากซูเปอร์โนวาขยายตัวเกือบ 20 ล้านไมล์ต่อชั่วโมงในช่วงเกือบ 1,000 ปีนับตั้งแต่การระเบิดเกิดขึ้น ในปี พ.ศ. 2519 มีรายงานการตรวจพบการแผ่รังสีแสงที่จางมากของเศษซากซูเปอร์โนวาเป็นครั้งแรก ยานอวกาศ แต่เฉพาะเส้นใยที่อยู่บริเวณขอบด้านตะวันตกเฉียงเหนือของวงแหวนวิทยุเท่านั้น ส่วนเล็ก ๆ ของเส้นใยนี้ได้รับการเปิดเผยอย่างละเอียดโดยการสังเกตของฮับเบิล เส้นแสงบิดเบี้ยวที่กล้องฮับเบิลมองเห็นนั้นสอดคล้องกับตำแหน่งที่คลื่นการระเบิดที่กำลังขยายตัวจากซูเปอร์โนวากำลังกวาดเข้าไปในก๊าซที่บอบบางมากรอบๆ ก๊าซไฮโดรเจนที่ได้รับความร้อนจากคลื่นกระแทกอย่างรวดเร็วนี้จะแผ่รังสีออกมาในแสงที่มองเห็นได้ ดังนั้น การปล่อยแสงทำให้นักดาราศาสตร์มี "สแนปชอต" โดยละเอียดของตำแหน่งและรูปทรงที่แท้จริงของโช๊คหน้า ณ เวลาใดก็ตาม ขอบสว่างภายในริบบิ้นสอดคล้องกับตำแหน่งที่เห็นคลื่นกระแทกตรงกับแนวสายตาของเรา วันนี้เราทราบแล้วว่า SN 1006 มีเส้นผ่านศูนย์กลางเกือบ 60 ปีแสง และยังคงขยายตัวประมาณ 6 ล้านไมล์ต่อชั่วโมง อย่างไรก็ตาม แม้จะใช้ความเร็วมหาศาลนี้ การสังเกตการณ์มักจะแยกจากกันเป็นปีๆ เพื่อดูการเคลื่อนที่ภายนอกที่สำคัญของคลื่นกระแทกกับตารางของดาวพื้นหลัง ในภาพฮับเบิลตามที่ปรากฏ ซูเปอร์โนวาน่าจะเกิดขึ้นไกลจากมุมขวาล่างของภาพ และการเคลื่อนที่จะไปทางซ้ายบน SN 1006 อยู่ภายในดาราจักรทางช้างเผือกของเรา ตั้งอยู่มากกว่า 14 องศาจากระนาบของดิสก์ของกาแล็กซี มีความสับสนเล็กน้อยกับวัตถุเบื้องหน้าและพื้นหลังอื่นๆ ในสนามเมื่อพยายามศึกษาวัตถุนี้ ในภาพฮับเบิล กาแล็กซีพื้นหลังจำนวนมาก (วัตถุขยายสีส้ม) ที่อยู่ไกลออกไปในเอกภพอันไกลโพ้นสามารถมองเห็นได้กระจายอยู่ทั่วภาพ จุดสีขาวส่วนใหญ่เป็นดาวเบื้องหน้าหรือเบื้องหลังในดาราจักรทางช้างเผือกของเรา